Dit artikel is een directe overdracht vanuit belichaamd bewustzijn voor wie het kan en wil ontvangen.

Ik adem in, ik adem uit. Ik laat mezelf zakken in mijn belichaamde multidimensionale bewustzijn. Met elke ademhaling kom ik dieper thuis in mezelf. Niet meer als Mariëlle, maar als het bewustzijn dat Mariëlle gecreëerd heeft, en dat ook elk moment weer opnieuw doet. Zonder mij, zonder bewustzijn, zou Mariëlle niet bestaan. En zou haar wereld ook niet bestaan.

Ik adem samen met Mariëlle. We ontspannen in elkaar. We zijn al samen dus we hoeven niets meer te zoeken. We hebben elkaar al gevonden. Er valt niets meer te doen dan te genieten van deze dans tussen ons. Hier vindt de magie plaats...

Mariëlle opent zich om dieper en dieper van zich te laten houden. Ze laat de liefde en het licht steeds dieper binnenkomen. Er is geen twijfel meer of ze dit wel verdient, of dat ze er wel tijd voor heeft, nee, ze weet dat het hier allemaal om draait. Hoeveel licht kan ik belichamen?

Hoe meer licht Mariëlle belichaamt, hoe meer ze alles in het licht zet. Alles wat door haar of anderen liever niet gezien en gevoeld wil worden, komt ineens aan het licht. Het komt aan het licht om erkend, geaccepteerd en geintegreerd te worden - als je eigen creatie. Een creatie van Ik Ben Bewustzijn. Daarna ben je er vrij van, krijg je de kracht weer terug die je geïnvesteerd had in dat aspect.

Mariëlle is enorm blij dat ze weet hoe dit werkt, dat ze op de hoogte is van dit proces, dat ze ermee om weet te gaan wanneer aspecten naar de oppervlakte bewegen en ze zich van geen kwaad bewust is. Niet langer voelt ze zich schuldig, of is ze vatbaar om aan zichzelf te gaan twijfelen. Want ze weet wie Ik Ben. Ze weet dat ze niet Mariëlle is. En als ze Mariëlle niet is, hoe kan ze dan schuldig zijn? Wanneer ze terugkeert naar mij, naar Ik Ben, dan doe ik wat ik doe: ZIJN. En dat brengt alles wat uit balans was, weer in balans.

Schuld is altijd gebaseerd op een verhaal, maar er zijn geen verhalen aanwezig in mij, dus ben ik ook niet vatbaar. En zie ik daar ook geen enkele reden toe, want iedereen die ik zie is hetzelfde als ik: Ik Ben Bewustzijn, met een menselijk jasje. Wie terugkeert naar Ik Ben Bewustzijn, heeft geen schuldige meer nodig, want die is in staat om eigen verantwoordelijkheid te nemen: Ik Heb Dit Gecreëerd.

Zolang er nog verhalen rondom daderschap- en slachtofferschap aanwezig zijn, is het Ik Ben Bewustzijn nog niet volledig ingedaald.

Mariëlle kan nu de wereld inkijken zonder zich zorgen te maken om iemand. Ze ziet de perfectie. Ze ziet de compleetheid. Ze ziet de keuzes, ze ziet de gevolgen, ze ziet de creaties, ze ziet de vibraties, ze ziet het complete plaatje.

Dat geeft rust. Dat geeft stabiliteit. Dat geeft een aantrekkelijke kracht. Ze prikt door illusies heen. En ook al willen mensen dat in eerste instantie niet, toch voelen ze zich daarna bevrijd en lichter. Ze heeft het al zo vaak gezien. En mensen beginnen haar nu juist om die reden op te zoeken.

Wie kan door mijn bullshit heen kijken, op een liefdevolle manier? Wie kan mij een spiegel van goddelijkheid voorhouden? Wie kan mijn kleine zelfbeeld doorbreken en bevestigen wie ik werkelijk ben? Wie kan me helpen bevrijden uit de gevangenis die ik voor mezelf gecreëerd heb, ook al kan ik nog niet (h)erkennen dat ik dat zelf gedaan heb?

Inmiddels kan Mariëlle blijven staan, ook wanneer de donkerste aspecten naar de oppervlakte komen. Want ook die dienen bevrijd en geïntegreerd te worden. De belichaamde zelfrealisatie kan niet voltooid worden zolang die nog onder het tapijt geschoven blijven. Je werkt er jaren omheen, denkende dat het zichzelf wel oplost, maar op een dag, kom je er oog in oog mee te staan. Sterker nog: kijk je door de ogen van dat donkere aspect. En je voelt al je gal, en je ziet alleen maar haat en nijd en alles wat dat aspect wel zou willen doen maar niet kan en mag doen.

En dat, is het moment voor een Master om te blijven staan. Om zich stevig te verbinden met Ik Ben, en de perfectie te zien van wat zich nu afspeelt, zonder je zorgen te maken.

Ik zie jou. En ik hou van jou. En ik weet wie je bent. En ik weet dat jij dit niet bent. Ik weet dat dit jouw creatie is, de totaalsom van alles wat je nooit hebt willen zien, willen zijn, willen doen, willen denken, willen zeggen, en willen worden. En toch, is het er. Een bijproduct van vele levens geïncarneerd zijn op Aarde. Je schaamt je ervoor. Je schaamt je dat zulke verschrikkelijke, nare dingen, in jou zitten. Je wilt het ontkennen, maar het kan niet langer. Het IS. En het is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld. Je dient er wel verantwoordelijkheid voor te nemen, maar het is niet jouw schuld. Het is natuurlijk dat ook dít in jou zit. Het enige dat je hoeft te doen, is te erkennen dat het jouw creatie is - en dat jij het dus niet zélf, bént.

Dat is de boodschap die Mariëlle nu kan uitdragen wanneer ze anderen ontmoet, met en zonder woorden. Ze straalt het uit, ze laat het voelen, het is te zien in haar ogen en soms gebruikt ze wat woorden. Maar niet om iets te fixen of het duister te transformeren naar het licht. Het is al goed zoals het is.

En wanneer je dat écht kan vóelen, niet als spiritueel concept, maar als waarheid, dan nodig je anderen uit in de waarheid. Dan kun je samenkomen in de waarheid en die samen beleven.

Dat is de hemel op aarde: niet de afwezigheid van donker, maar de herkenning van goddelijk transparant licht in zowel donker als licht. Contrast hoort erbij. Laten we het niet veroordelen. Want wat je veroordeelt, daar blijf je bang voor. En dan kun je het niet zien voor wat het is.

Toen Mariëlle en Wijbrand haar verlovingsring gingen laten maken bij de goudsmid, keken ze hoe groot de diamant moest worden in het veld. Zonder rand eromheen lijkt de diamant kleiner. "Het is de rand, die de diamant eruit laat springen, groter laat ogen en helder laat opvallen", zei hij.

Houd van je donkere kant. Erken haar. Want zonder die kant, kan je lichte kant niet schitteren als een fonkelende diamant.

- Ik Ben (Mariëlle)