Ik ervaar een shift in mij. Een diepgaande shift. Lange tijd heb ik geen zin gehad om zichtbaar te zijn. Je zou kunnen denken dat dit met angst voor zichtbaarheid te maken had, maar dat was het niet.

Wanneer ik nu terugkijk zie ik dat er een transformatieproces gaande was dat tijd en ruimte vroeg om plaats te kunnen vinden.

Wanneer je tijdens dat proces probeert te definiëren wie je bent en wat je anderen te bieden hebt, sta je jezelf in de weg. Je creëert dan een identiteit voordat de nieuwe Jij überhaupt de ruimte heeft om zich te ontvouwen.

De waarheid was dat ik het een hele tijd niet meer wist. Wie was ik? Wie wilde ik zijn? Hoe wilde ik mezelf profileren naar de wereld? Wat had ik te bieden? Waarom deed ik dat? En voor wie? Dat zijn vragen die een marketeer zou willen dat je gaat beantwoorden voor jezelf. Daarin liep ik totaal vast.

Ik was namelijk de Quantum Shift aan het maken van een enkelvoudig bewustzijn naar een multidimensionaal bewustzijn. En ik was niet meer in de beginfase van ontwaken, nee, ik zat in de laatste fase die leidt naar totaal belichaamde zelfrealisatie.

Ik was bezig om deze staat van multidimensionaal gewaarzijn 100% te integreren in elk aspect van mezelf, elke relatie, en elk moment van mijn leven.

Dat houdt in dat werkelijk alles anders wordt.

Geen kleinigheid dus. Maar wel een ongelofelijk mooie reis, die absoluut de moeite waard is.

Alhoewel de sleutel tot het activeren van deze laatste fase van de reis juist het opgeven van moeite doen is. Je kunt jezelf niet naar een staat van verlichting toewerken. Je kunt die staat alleen maar gewaarworden, accepteren en toelaten.

Dus ik zou beter kunnen zeggen: Een ongelofelijke reis, die zeker je tijd en aandacht waard is. Sterker nog: op een bepaald punt in je ontwikkeling voelt het als het enige dat het waard is om nog je tijd en aandacht aan te besteden. De rest gaat voelen als zinloos, leeg en niet bevredigend op zielsniveau. Je kunt tijdelijk niets meer met de dingen waar je eerder voldoening uit haalde. Je raakt je oude menselijke passie kwijt. Je zou hierdoor zelfs in een depressie kunnen geraken. Omdat er een totaal nieuw soort passie voor je klaar staat om ontdekt te worden.

De coconfase vraagt om stilte, om rust, om alleen zijn, om bedding, om compassie, om tijd en om ruimte. Je hebt dit alles nodig om jezelf te kunnen herinneren: Wie ben ik voorbij het idee van wie ik dacht dat ik was en voorbij wie mij verteld is dat ik ben? Wie ben ik wérkelijk?

De enige mensen die dan fijn zijn om om je heen te hebben, zijn mensen die weten waar je doorheen gaat. Mensen die zelf ook in dit transformatieproces zitten. Mensen die je kunnen zien voor wie je wérkelijk bent. Mensen die je helpen herinneren. Mensen die je helpen voelen wat je nooit eerder hebt kunnen voelen. Mensen die voorleven dat er licht is aan het einde van de tunnel. Mensen die je geruststellen en in je geloven, waar je ook doorheen gaat.

Je gaat door een fase waarin je aan alles gaat twijfelen. Om uiteindelijk uit te komen bij 100% vertrouwen in je Zelf.

Het is mijn verlangen nu om zichtbaar te zijn voor degenen die zich hierin herkennen. Voor de mensen die zeggen: ja, in die fase zit ik nu. Maar ook voor de mensen die zeggen: ik heb geen idee waar ze het over heeft, maar iets in mij is geïntrigeerd. Of de mensen die zeggen: ik volg je graag, maar ik weet niet of ik er al genoeg tijd, geld en ruimte (prioriteit) voor heb. En natuurlijk ook voor de mensen die zeggen: ik weet waar je doorheen gegaan bent, ik herken je reis, ben er zelf ook doorheen gegaan én thuis in mezelf gearriveerd.

Ik kán nu weer naar buiten komen en zichtbaar worden, omdat de vele vragen die ik eerder had, inmiddels beantwoord zijn.

Ik weet nu wie ik ben, wat ik wil, waarom ik hier ben, wat ik te bieden heb, voor wie en op welke manier ik dat wil doen.

Afhankelijk vanaf de laag waarop ik die vragen beantwoord is het antwoord anders. Vraag je het aan wie ik werkelijk ben? Vraag je het aan de verlichte meester in mij? Of vraag je het aan Mariëlle?

Mariëlle probeert niet langer te bepalen en te definiëren wie ze is. Want ze weet dat dat haar teveel zou beperken om te spelen met het potentieel van wie ze werkelijk is.

Mariëlle kan elke dag, elk uur, elke minuut en elk moment weer anders zijn. Ze beseft dat ze vooral een kanaal is voor een flow die door haar heen beweegt. Zij is hier om in vertrouwen te genieten van het formidabele ontvouwen van die flow, via haar.

Op deze manier hoeft Mariëlle zichzelf ook niet langer zo ontzettend serieus te nemen. Ze probeert geen imago meer te creëren en hoeft dit dus ook niet langer hoog te houden. Ze kan gewoon zijn wie ze is, in totale ontspanning. En ze wil niets anders meer zijn dan dat. Ze is vrij. En wie zich vrij voelt, gaat zichzelf vanzelf tot expressie brengen en delen. Niet om er iets mee te bereiken, maar omdat het is wie je bent.

Dus, daar ben ik nu, vanuit mijn menselijke perspectief gezien. Vandaar dat ik dit stuk nu schrijf. Vandaar dat ik er helemaal oké mee ben om mijn schrijfsels met de wereld te delen, en ze te laten verspreiden zoals ze zelf verspreid willen worden.

Ik ben vooral nieuwsgierig: Wat voor tekst gaat er vandaag door mij heen stromen? Welke mensen gaat het raken? Welke creaties gaan er uit voort komen? Welke ontmoetingen gaan er als gevolg plaatsvinden? Waar gaan die ontmoetingen weer toe leiden?

Ik weet het allemaal niet. Maar ik ben zeer benieuwd naar alles wat komen gaat. Want juist wanneer je gearriveerd bent, begint het leven pas echt...