Soms begint een heel nieuw leven met één beslissing: stoppen met vechten tegen jezelf, en beginnen met luisteren. Dit is mijn verhaal van heling, overgave en de kracht van een circulair leven.

17 jaar geleden werd ik ziek. De ziekte van Graves werd geconstateerd: een auto-immuunziekte waarbij mijn schildklier te snel ging werken. Het gevolg: ik raakte uitgeput van mezelf.

Ik probeerde iemand te zijn, die ik niet (meer) was. Ik probeerde in het ritme van anderen mee te (blijven) bewegen. Maar de waarheid was dat ik het jaar ervoor een ervaring van verlichting had beleefd. Dat was het keerpunt waarna ik niet meer terug bleek te kunnen naar mijn oude vertrouwde leven.

Mijn baan als sales manager van de afdeling kantoorinformatisering bij een ICT-bedrijf, diende ik los te laten. Ik nam ontslag en kreeg een paar maanden salaris mee.

Wat nu? Ik wilde me niet via de reguliere weg laten behandelen. Mijn zoektocht begon: Wat wil mijn lichaam? Wat probeert ze me te vertellen? Waar dien ik naar te luisteren? Wat geeft haar opluchting, rust, plezier en vervulling - niet later, maar NU?

Dat was de belangrijkste keuze die ik in mijn leven ooit gemaakt heb: de overstap van lineair naar circulair leven.

Ik wilde mezelf niet langer een wortel voorhouden: Als ik dit nú doe, dan zal ik daar láter de vruchten van kunnen plukken. Ik besloot dat ik voortaan meteen boter bij de vis wilde: Als het me nu niet fijn(er) laat voelen, dan doe ik het niet.

En zo maakte ik de shift van geloven dat er iets mis met mij en mijn lichaam was, naar geloven dat mijn lichaam mijn belangrijkste instrument voor communicatie met mijn ziel is.

Ik begon mijn innerlijke begeleiding te eren. Ik stopte met geloven dat ik het allemaal beter wist dan mijn lichaam. Ik stopte met het opleggen van druk en ander regulatie- en manipulatiegedrag om mijn lichaam naar mij te laten luisteren. Ik besloot dat mijn lichaam wijs is en dat ik me via haar aan mijn ziel over zou geven.

En zo kon zich een pad ontvouwen dat ik met mijn menselijke geest nooit bedacht zou kunnen hebben. Het pad van overgave leidde mij naar het retraite-leven waar ik van droomde: een leven waarin ik continu mijn intuïtie in het moment kan volgen. Een leven waarin ik mijn lichaam volledig bewoon door er met mijn volle aandacht in aanwezig te zijn. Een leven waarin ik niet hoef te reageren op druk van buitenaf, of van mezelf op mij. In plaats daarvan leef ik nu voor, hoe je juist zónder die druk je beste leven moeiteloos kunt laten manifesteren.

Door dit pad te blijven volgen, smelt ik elke dag meer en meer samen met mijn ziel. Mijn menselijke zelf en Wie Ik Werkelijk Ben - in de kern van mijn wezen - functioneren steeds meer als één. En juist daarin, blijk ik de grootst mogelijk vorm van vervulling te vinden: in de verbinding met mezelf.

Hoe meer ik verbonden ben met mezelf en vanuit die verbinding aanwezig ben, hoe meer mijn gedachten, gevoelens, acties en interacties, voortvloeien uit die bron van wijsheid, liefde, vrijheid, vreugde, waardering en kracht.

Er gaat niets boven die ervaring, wat mij betreft.

Ik heb mijn ego-gerichte doelen ervoor op moeten geven. Ik heb los moeten laten wat ik dacht dat belangrijk was.

Maar ik ben niet gestopt met dromen. Ik ben niet gestopt met keuzes maken rondom mijn verlangens. Integendeel: ik ben steeds beter naar mezelf, mijn impulsen en mijn voorkeuren gaan luisteren. Wat wil IK?

Terug naar mij, keer op keer weer. Elk moment van de dag: Wat zegt mijn ziel, wat zegt mijn hart, wat zegt mijn lichaam? De antwoorden die daaruit voortkomen zijn niet DE waarheid, maar ze zijn wel MIJN waarheid. En die waarheid heb ik te eren. Want als ik dat niet doe, dan werkt het systeem niet. Dan zal het systeem zichzelf elimineren omdat het niet naar behoren functioneert.

Je dient jezelf te eren, want anders zal je lichaam zichzelf elimineren. Als je jezelf geen ruimte geeft om te bestaan, dan zal je fysieke ruimte om in te bestaan, verdwijnen.

Je intenties kunnen nog zo liefdevol en goedbedoelend zijn ten opzichte van anderen, maar als je jezelf niet bovenaan je prioriteitenlijstje zet, zul je op den duur niets meer kunnen betekenen voor wie dan ook.

Door mezelf te dienen, voel ik dat ik nu het grotere geheel dien vanaf het hoogst mogelijke niveau. Ik probeer het niet meer vóór anderen te doen, nee, ik leef voor hoe iedereen het voor zichzélf kan doen. Niet alleen - maar samen.

Want alleen dan bouwen we aan een structuur die stevig is. Levend. Duurzaam. Zelfliefde is het fundament voor een wereld waarin verlichting normaal is. Waarin de hemel op aarde geen belofte meer is, maar realiteit.

Die realiteit is mijn keuze. En ik heb besloten hier en NU in die realiteit aanwezig te zijn. Zodat ik vanuit deze realiteit kan vibreren, communiceren en creëren. Niet omdat anderen mee moeten komen, maar omdat het fijner voelt om hier NU in te ZIJN.

Ik heb overigens geen symptomen meer van de ziekte van Graves, zonder medische behandeling zijn mijn bloedwaarden weer normaal.

Hoe meer ik in mijn eigen ritme leef, hoe beter mijn lichaam functioneert. En hoe meer ik mijn waarheid belichaam, eer, spreek en deel, hoe meer ontspannen mijn keel voelt.

Ik voel dankbaarheid voor de moedige weg die ik gegaan ben, waardoor ik nu zo’n heerlijk leven heb als dat ik nu heb, terwijl ik tegelijkertijd voel dat er nog véél meer aan zit te komen.

Wie aangesloten is op de Bron, zal ontdekken dat de Bron continu, onuitputtelijk, eeuwig en altijd, zal blijven geven.