Ik deel mijn gevoelens en gedachten met Wijbrand tijdens ons ochtendritueel. Tranen stromen over mijn wangen. Hij zit tegenover me en biedt de ruimte waarin ik mezelf kan horen en voelen. Daarnaast spiegelt hij andere mogelijkheden naar me en voel ik dat ik zelf ook antwoorden begin te ontvangen op mijn vragen.

Ik hoor de woorden van Abraham-Hicks door mijn hoofd gaan:

“You cannot get it done. And because you cannot get it done, you cannot get it wrong.”

Je kunt het niet af krijgen. En omdat je het niet af kunt krijgen, kun je het niet fout doen.

Dat voelt alvast beter. Want ik weet dat dat klopt: zolang ik hier op Aarde rondloop zal ik constant nieuwe verlangens blijven ontwikkelen en nieuwe ideeën krijgen. Alles wat ik meemaak, elk gesprek, elke ontmoeting, elke tekst, elke creatie van iemand anders, elke afstemming, elke sessie; werkelijk alles draagt bij aan het gewaarworden van nieuwe realiteiten in mijn bewustzijn.

Daar kan ik ze al meteen voelen en ervaren en ervan genieten. Maar is het mijn taak om ze hierheen te brengen? Is dat mijn missie?

Waarom wil ik wat ik wil? Wat hebben al deze verlangens met elkaar gemeen? Wat is de essentie ervan als ik heel eerlijk ben?

Ik duik diep in mijn ervaring om het antwoord naar de oppervlakte te laten komen. De eerste laag dient zich aan: ik wil al die dingen doen om verbinding met de wereld te ervaren. Als ik nog dieper duik dan wil ik al die dingen doen om te ervaren dat ik er ben - dat ik besta; alsof ik in het contact met anderen mezelf nog beter kan zien en voelen. Wanneer ik nog een laag dieper ga dan kom ik bij het verlangen om dit te bewijzen en daarin bevestigd te worden door anderen.

Ik zie een cirkel voor me waarin de energie iets vraagt van de buitenwereld. De cirkel is niet compleet van zichzelf. De cirkel ervaart zijn eigen compleetheid niet. De cirkel is bezig met wat er buiten die cirkel gebeurt. De cirkel heeft zijn eigen grenzen laten vervagen in de hoop dat er meer in de cirkel zou komen. Maar de werkelijkheid is dat de cirkel zelf zo steeds minder zichtbaar is. Hoe duidelijker de rand van de cirkel, hoe duidelijker het is dát er een cirkel is en ook wát er in die cirkel is.

Kan ik terugkeren naar de cirkel, mijn grenzen helder voelen, me richten op wat zich in mijn cirkel bevindt en daarmee vervuld raken? Zou dat genoeg kunnen zijn? En zo ja? Zou dat niet egoïstisch zijn? Want dan ben ik niet meer met anderen bezig. Dan probeer ik hen niets te geven, te leren, in te laten zien, te laten veranderen, te laten doen, te helpen of te zorgen voor. Dan is het simpelweg IK en mijn COMPLETE ERVARING.

Nu zie ik een cirkel waarin de energie geniet van zichzelf, er heerst een gevoel van compleetheid, vervuldheid, nieuwsgierigheid, tevredenheid en overvloed. Er is geen haast, er hoeft niets van buiten de cirkel in de cirkel te komen. In plaats daarvan is er een fijne energie die vanuit de cirkel naar buiten straalt. Zonder dat er nog een verwachting of een behoefte aan kleeft.

Dit voelt heel fijn en vrij, zowel voor mij als de ander(en).

Wanneer ik mezelf nu voorstel dat ik in de realiteit van mijn vervulde verlangens ben, alsof ik een sprong maak naar de toekomst en al die ervaringen in het NU al beleef, kan ik me gewaarworden dat het gevoel dat ik heb in al die verschillende ervaringen, precies hetzelfde is. Want IK ben dezelfde in al die ervaringen en ik BEN continu op dezelfde plek: in het centrum van mijn cirkel - daar waar alles is.

Ik besef helder wat ik NU wil gaan doen. Ik wil deze ervaring die ik zojuist gehad heb, gaan beschrijven, vanuit mezelf, voor mezelf. Én om het te kunnen delen met anderen, zonder ingebakken verwachting, agenda of wat dan ook, ten opzichte van de lezer.

Ik voel me licht en vrij. En ik heb zin om aan de slag te gaan.

Het maakt niet uit wat ik vandaag allemaal áf krijg. Daar gaat het helemaal niet om. Ik heb niets te bewijzen en ik heb geen bevestiging nodig. Ik kan ten diepste genieten van mijn eigen ervaring, of ik nou helemaal alleen dit artikel zit te schrijven of dat ik mezelf in een interactie met een ander bevind.

De waarheid is dat mijn energie constant met de buitenwereld communiceert. Of ik daar nou moeite voor doe of niet. Ik ben sowieso voelbaar. Want ik besta. Daar hoef ik niets voor te doen. Dus ik kan rusten in dat besef: we zijn in verbinding en communicatie met elkaar - met én zonder woorden, interacties en acties.